ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Γκριζάρανε τα χρώματα
άνυδροι τόποι
μέρη που δεν υπάρχουνε πουλιά
φεγγάρια σαν ακύλιστα δάκρυα
δεν τα μιλούν
δεν τα εξομολογούνται
δεν τα καρφιτσώνουν στα μαλλιά
οι κοπελιές
η άνοιξη απιστία
η αμαρτία της πρόκληση
αμέτοχός της εραστής
κόβεις μια παπαρούνα
κόκκινο λες,κόκκινο
αίμα-φωτιά-πάθος-ζωή
λείπουνε όμως οι δροσαυγές
πίσω από τα κάγκελα του νου
ματιές ερειπωμένες
σφίγγεις τα σίδερα
η παπαρούνα
ματώνει στα χέρια σου
η σκέψη ασάλευτη
σε ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ
χαράμι η ζωή..