Φωνές πνιχτές φοβισμένα ουρλιαχτά,συνομωσίες με τον εαυτό μας,σχέδια απόδρασης,κρυφές επαναστάσεις,λάβαρα,φόβος,μελαγχολία,υποστολή της ζωής.Χαράζει η μέρα και η χαρακιά της χαράζεται καμτσικιά στο κορμί μας,γιατί δεν έχει ελπίδα.Οι ηλιαχτίδες της σπαθιά που καρφώνονται πάνω μας,γιατί δεν έχει ελπίδα.Το αργόσυρτο ανέβασμα του ήλιου,γολγοθάς της καθημερινότητας,γιατί δεν έχει ελπίδα.Η νύχτα παγερή,να κάνει ένα τόσο δά σβολάκι την ψυχή,έτοιμο να κατρακυλίσει στον χαμό.
Ανάσες,γρήγορες ανάσες,πολλές ανάσες,οξυγόνο,ζωή,οξυγόνο,ζωή,σπρωξιές στον θάνατο,και αγέρας,πολύς αγέρας να φουσκώσει τα στήθη,να σηκωθούμε απο τα καταγώγια που μας ρίξανε,να σηκωθούμε απο την γή,να ανέβουμε στου εαυτού μας τις βουνοκορφές,νέες να σαλπίσουμε αρχές,γιουρούσι να τους κάνουμε,δεν θέλουμε άλλο να νοιάζονται για μας,φτάνει τόσο,να γκρεμίσουμε τα σπιτικά της κατάντιας που με τόσο ζήλο,και θέρμη,και φροντίδα κτίσανε για μάς,την υποκρισία τους βρόγχο να κάνουμε γύρω στον λαιμό τους,τα ψέμματά τους παιδιά που θα του περιγελούνε όπως τους τρελλούς,όχι άλλο νοιάξιμο,ίσαμε εδώ,τώρα νοιαζόμαστε εμείς τους εαυτούς μας,για τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου