ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ (απόσπασμα)

...Γιατί σήμερα μου έστειλες την πίκρα αγαπημένη μου,μπάς κα δαύτη όπλο δικό τους είναι;Αν είναι δεν με νοιάζει,μπορώ να το πολεμήσω,μοναχά δικό σου να μην είναι,εκεί αδύναμος είμαι.Όμως δεν είναι όπλο δικό τους η πίκρα.Η πίκρα γεννιέταιαπο συναίσθημα,από αγάπη,από παράπονο αν θές,μα όχι απο κακία,και τούτοι οι ξέκωλοι οι ανέραστοι μόνο αυτήν διαθέτουν.Πίκρα,ποια πίκρα,χιονόμπαλα την έκανα,και την έλειωσα στον κρατήρα του πόθου μας,ας πάνε αλλού να παίξουνε,με ομοίους τους που δεν ξέρουν να αγαπάνε,και το γ..... τους καταναγκασμός είναι και ψευτιά και υποκρισία.Ταξιδεύτρα μου σ'αγαπάω.
Ποιά σκιρτήματα μπορούν να νοιώσουν άραγε αγαπημένη μου,τώρα που βουβά απο μέσα μου μιλώ με σένα,την εικόνα σου φέρνοντας στον νου μου,τότε που σε είδα να βγαίνεις απο την θάλασσα και ταράχτηκε νους,σώμα και ψυχή.Σκίρτησαν ποτέ στην θέα μιάς Αφροδίτης να αναδύεται απο τα κύματα,με τις σταγόνες να στραφταλίζουν πάνω στο ποθεμένο της κορμί,διαμαντόπετρες πανάκριβες;Λαχτάρισαν από πόθο καθώς την είδαν να αφήνεται στο σφιχταγκάλιασμα του ήλιου,με τις ηδονές να πηγάζουν απο κάθε μόριό της,του έρωτα ιδανικό με τους αέρηδες έτοιμους να φουσκώσουν τα πανιά των πόθων και των ηδονών;Κείνοι καλή μου κρυφοκοιτούν με κακία την τοση ομορφιά,και πασχίζουν να μολύνουν την θάλασσα γιατί μολυσμένη είναι η ψυχή τους.Μιάσματα του κόσμου τούτου,άντε να πνιγείτε.Εμεί αρμενίζουμε σε λιμάνια που μας καρτερά η ζωή,με τις λαχτάρες της,τους πόθους της, τους έρωτές της,τους πόνους της,τίς πίκρες,τις χαρές της,ενώ εσάς άβυσσος σας καρτερά και μαύρο σκοτάδι. Με τις υγείες σας.
Ναι αγάπη μου θέλω να τους πω,να τους ρωτήσω θέλω,αν έλειωσαν ποτέ τους στα πόδια της καλής τους από αγάπη,η ξεψύχισαν ακόμη περισσότερο δίχως παράπονο;
Έγειραν ποτέ τους τρυφερά στο στήθος της αγαπημένης τους,ή το κυριότερο γεύτηκαν ποτέ την γλύκα της ζωής βλέποντας μια μάννα να βυζαίνει το βρεφούδι της,ζωή δίνοντάς το απο την ζωή της;Σκληροί καθώς είναι πως αυτο το μεγαλείο να νοιώσουν,ρουφιάνοι της ζωής εσείς μόνο συμφορές ξέρεται να γεννάται.