ΓΥΝΑΙΚΑ

Ελευθερία έτσι ήταν το όνομά της,όνομα και πράμα που λένε,μία γυναίκα γύρω στα σαρανταπέντε.Αντάρτισα και ασυμβίβαστη με το κατεστημένο.Έυκολο της ήταν να κοντραριστεί με ότι της φαίνονταν λοξό.Παντού ήτανε μπροστά,μα δεμένη στο όνειρο για μια καλύτερη ζωή,για μιά ζωή πιο ερωτική,πιο αγαπησιάρικη,κάτω απο τα αμπέχονα η Ελευθερία έκρυβε την Γυναίκα.Την γυναίκα που ξέρει να αγαπάει,ξέρει να δίνεται,ξέρει να χορεύει.Την ζωή,τον πόθο,τον πόνο,τα μεράκια.Μεγάλη δουλειά ο χορός.Στα βήματά του σεργιανάς τα σωθικά σου.Άλλοι παίρνουν τους δρόμους,άλλοι κλαίνε,άλλοι παραδίνονται.Ετούτη τα σεκλέτια της τα έκανε χορό,όπως και τις χαρές της.Σ'ένα τέτοιο χορό την πέτυχα,χόρευε το ζείμπέκικο της Ευδοκίας,βουβά,δίχως λόγια, δίχως τσαλίμια.Σπαραχτικά και λυτρωτικά συνάμα.Κάθε βήμα και ένα αχ,κάθε στροφή κια ένα πέταγμα στον πόνο,λίγο πρωτύτερα είχε χωρίσει.Της χώρισαν τον μισό της εαυτό και τον πήραν μακριά της.Στα σκυψίματα του χορού τα μάτια της βουρκώνανε,στ'ανεβάσματα με τα χέρια διάπλατα,περήφανα κοίταγαν ψηλά.Τα χείλη πότε κλειστά πεισμωμένα,πότε ξέπνοα,πότε ανασανιάρικα,φανέρωναν ότι στοβίλιζε τον νού και την καρδιά της,μα πιότερο απ'όλα τα γιατί.Γιατί τώρα,γιατί ύστερα απο δεκαπέντε χρόνια,γιατί τώρα που ωρίμασε η ζωή.Δεκαπέντε χρόνια ένας ανομολόγητος έρωτας.
Χορός αναστενάρικος.Πάταγε πάνω στα αναμένα κάρβουνα του πόνου και θαρρείς και εξαυλωνόταν.Τ'αναμένα κάρβουνα του πρέπει προ πολλού τα είχε σβήσει στο κατώφλι της καρδιάς της.Έμαθε να ζεί με την ευθύνη του σήμερα,γι αυτό και λαμπάδιασε τα πόδια της και η καρδιά της.Λαμπάδιασε ολάκερη για το αύριο,από το πόνο έβγαλε φως.-Πάμε για άλλα,είπε.Χαμογέλασε,πήρε κουράγιο.Γειά,γειά σου ζωή..