Κράτησα με νύχια και με δόντια το μετερίζι της αγάπης,μάτωσα πολλές φορές από τα πυρρά της αγνωμοσύνης και της αχαριστίας,κουλουριάστηκα στο χώμα,ένα κουβάρι έκανα την ψυχή μου,γιατι με περιτριγύριζε η εγκατάλειψη.Χτύπαγαν και έτριζαν τα δόντια μου τις νύχτες,ο ήχος ήταν της μοναξιάς.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,πιανόμουν στα χέρια με τον εαυτό μου που μου φώναζε,-φύγε,παράτα τα,δεν αξίζει,μα εγώ έμενα,έμενα εκεί με το όπλο της ζωής στο χέρια.Πείσμωνα,μέσα μου βαθειά ένοιωθα πως θα νικήσω.Είχα βάλει τις όμορφες στιγμές,φαροφύλακες της καρδιάς μου,τις προσμονές μου εργάτες της ψυχής μου που χάραζαν τους καινούργιους μου δρόμους,και πίσω απο το αντικρινό βουνό φανταζόμουν δυό ήλιους να ανατέλλουν αντίς για έναν,ήταν τα μάτια σου.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,συμμάχησα με την καρτερία,εκτέλεσα μοναχός μου την προδωσία δίνοντάς την συγχώρηση,μα και εξορίζοντάς την στο ξερονήσι της αποστροφής.Στον μικρό χώρο της καρδιάς μου έμαθα να ξεχωρίζω όσα αξίζουν,τις όμορφες ανατολές,τα μαγεμένα δειλινά,τις μουσικές των πουλιών,το γέλιο των παιδιών.Έμαθα να νοιώθω τις μικροχαρές χωρίς να τις αφήνω να περνούν πλάι μου απαρατήρητες,έμαθα τις μικροκακίες να τις πετώ στον γκρεμό των αδυναμιών.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,κράτησα την καρδιά μου για να έχω καρδιά να σε αγαπάει,αν την έχανα θα έχανα εσένα αγάπη μου,μόνο μια σκιά κάτι σαν μετάνοιωμα σκιάζει λίγο την καρδιά μου,ήταν για κείνη την νύχτα που δεν σε έκανα δική μου,όταν εσύ μου δόθηκες γιατι παραδίπλα ανατινάζονταν ζωές,χωρίς να ξέρω οτι την επόμενη στιγμή μπορεί να ήταν η σειρά μου.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,για να μπορώ να σε έχω αγάπη μου πρίν να είναι αργά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου