ΑΣ

Oλα τα απωθημένα μας τα σέρνουμε στο ανηφόρι της ζωής μας,ας σκίσουμε το σακκί και ένα-ένα ας τα αφήσουμε να κατρακυλίσουν στα γκρέμια του απραγματοποίητου.Εκεί είναι η θέση τους.Τι καρτερούμε τάχα,ώσπου να τα πλησιάσουμε έχει φύγει η ζωή απο το πλάι μας.Μέχρι να τα αγγίξουμε της τυράνιας πιάνουμε το χέρι,και όταν τα αγκαλιάσουμε,τόσο έντονο είναι της ψυχής μας το λαχάνιασμα,που δεν μπορουμε να τα χαρούμε.
Ας αρκεστούμε στα όνειρα καλή μου,ας αρκεστούμε στο σμίξιμο των δακτύλων μας,στα βλέμματα της αγάπης,στο χάδι του έρωτα.Το γλυκό του κουταλιού είναι,κέρασμα της ζωής σε μας.Ας καλωσορίσουμε το χτυποκάρδι του τώρα,νεογέννητο καθώς είναι κάθε στιγμή,μην το αφήνουμε να σβήσει,ας πάρουμε στην φούχτα μας την επιθυμία μόνο,και ας της δώσουμε του μπορώ την μορφή,ας κοιτάξουμε τις όμορφες ανατολές-ελπίδες,πριν αυτές σβήσουν και χαθούν,ξέρεις μπορούμε να περπατήσουμε ανάμεσα στις φυλωσιές των πόθων,η καρδιά δείχνει τον δρόμο,ξέρεις κάτω απο το αραχνούφαντό σου φόρεμα μπορώ να βρώ τον αφαλό του κόσμου,και μόνιμος να γίνω περιηγητής του,δεν ζητάω πολλά μάτια μου,ξέρεις το νοιάξιμο για της καρδιάς τα μελώματα,πιό ακριβό είναι απο την κατάκτηση κάποιου απωθημένου,γιατί μπροστάρησα έχει την αγάπη,ξέρεις η χαρά είναι κρυμένη πίσω απο το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σου,όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή μπορείς και το κάνεις,και ύστερα επειδή μπορείς να με θωρρείς.
Θηλιά τ'απωθημένο που γύρω απο τον λαιμό μας σφίγγει όλο και περισσότερο,δίχως να το καταλάβουμε,τόσο που η τελευταία ανάσα μας ένα τεράστιο ζωγραφίζει γιατί,για της ζωής το άδικο..