Πήρες κάτι συντρίμια της καρδιάς να κτίσεις του έρωτα βασίλειο,έριξες και δάκρυα βροχή τις φωτιές να σβήσεις των καημών.Έστρωσες των φιλιών σου τις χαρές,απάνω τους να ξαποστάσουνε οι θλίψες,των ματιών σου χάρισες το φώς να φοβηθούνε τα σκοτάδια.Σκάλισες με τα χέρια σου τα αποκαίδια της ζωής,την σπίθα της να βρείς,έπεσες στην άββυσο για νάβρεις την ελπίδα.Στα χέρια σου κουβάλησες νερό,να μείνει το όνειρο ζωντανό,στο κατώφλι ξενύχτησες του ωχ,χαρά για να το κάνεις.
Πήρες κάτι συντρίμια της καρδιάς,σπιτικό να κτίσεις της αγάπης,παραθυρόφυλλα έβαλες τα φύλλα της καρδιάς σου,και αγέρι του το άρωμά σου.Το στόλισες με προσμονές,και με κρυφές λαχτάρες,ξόδεψες τις ανάσες σου ζωή νάναι γεμάτο.Στο κατώφλι του έβαλες προσκαλέστρα την ζωή,και ύστερα μου άπλωσες το χέρι,εγώ για να περάσω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου