Πέρναγε η ζωή απο μπροστά,και εγώ ακολουθούσα τις ροδιές της.Ήταν εκείνη που της έδειχνε τον δρόμο,εκείνη που την γέννησε ο έρωτας,εκείνη που πυρπολημένη απο τον πόθο,έβαλε φωτιά στις προσμονές μου,εκείνη που μάγεψε την ανατολή,εκείνη που με την ομορφιά της αποπλάνησε την δύση.Εκείνη ήταν που μπόραγε να σε κρατήσει στην μέση του γκρεμού,με αμαρτία να σε μεθύσει,να γειάνει τις πληγές με ένα της χάδι.Εκείνη που με την ματιά της σκόρπαγε φως,που από τις πηγές της ανάβλυζε ζωή,που της χαράς το απρόσμενο στο περνούσε δαχτυλίδι.Εκείνη που το άπειρο χώραγε στην φούχτα της,που δάμαζε της ανημποριάς το αγέρι,που έστηνε φωλιές να κατοικήσουν οι αγάπες.Εκείνη ήταν που όλος ο πόνος μιά ανάσα της,και η ανάσα της μια παρηγοριά,και η παρηγοριά της δύναμη,και η δύναμη κτύπος της καρδιάς,κι ο κτύπος της καρδιάς,της ζωής ο κύκλος.Εκείνη που στ'ακροδάχτυλά της μερεύαν οι αναποδιές,που στα χείλη της η στέρηση ξεδίψαγε,εκείνη ήταν που με την καρδιά της εκπλήρωνε της ζωής τα τάματα.
Αγαπημένη μου γέμισα από αγάπη,δεν μου χρωστάει τίποτα η ζωή,έλα δόσ μου το χέρι σου,τώρα είμαι εγώ εδώ για σένα,μιά ζωή μου χάρισες,σου χαρίζω δέκα,και πάλι λίγες είναι,πάντα θάχεις μία να τραβάς,όταν θα σώνεται καμία,μη φοβάσαι Σ'ΑΓΑΠΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου