Ξανάκουσε τα ουρλιαχτά των ανθρώπων.Άγρια θηρία ορμούσαν γεμάτα παράνοια,να ρημάξουν,να σκοτώσουνν να σπείρουν δίχως ίχνος λογικής,μύριοιυς καρκίνους σε αθώες ψυχές,μα το κυριότερο να τις λεηλατήσουν.Δεν ήταν μίσος αυτό το ουρλιαχτό,η κορύφωση ήταν της παράνοιας,του μεγάλου εγώ,της απόλυτης αλαζονείας.Ήταν το μοβόρο θηρίο που έτρεφαν μέσα τους,πέντε-δέκα κομπλεξικοί,μαλάκες,ανέραστοι,που κάποιοι ξεφτίλες τους δώσανε την εξουσία,και κάποιοι τιποτένιοι τους προσκύνησαν.Φρίκη,παντού φρίκη.Φρίκη στις ψυχές,φρίκη στα σκορπισμένα πτώματα τριγύρω,φρίκη στα ακρωτηριασμένα παιδιά,φρίκη στα γεμάτα απόγνωση ματάκια τους,φρίκη,φρίκη,καιο Θεός να απουσιάζει τούτη την ώρα.
Σώπασε,τι είχε να πεί.Ο θρήνος του φαίνονταν κοροιδία.Σώπασε,τα βουρκωμένα μάτια που μαρτύραγαν τον πόνο,αστεία του φαίνονταν κι αυτά.Ποιά λύτρωση και ποιά εξιλέωση για την κατάντια του κόσμου.Φτάνανε άραγε λίγα δάκρυα για τα τραυματισμένα παιδιά,για τα ακρωτηριασμένα παιδιά,για τα πεινασμένα παιδια;Βούλιαξε πιο πολύ στην πολυθρόνα του,θές απο ντροπή,από πόνο θές,ή θές από απόγνωση..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου