ΕΦΥΓΕΣ

Nύχτωσε.Η απουσία σου τράνεψε τους στεναγμούς της μοναξιάς,λυποψύχισε το φεγγάρι,χλώμιασε και κρύφτηκε μισό,πίσω απο τα σύννεφα της λύπης.Κάλπαζαν οι θύμισες ποδοπατώντας τα χαμένα όνειρα,και τα αγκαθωτά γιατί μάτωναν τις αδικοχαμένες προσμονές.Θυμάμαι πως είχες πλέξει ποθοστέφανα στον έρωτα να τα φορέσουμε στην καρδιά μας,θυμάμαι πως είχες γράψει με ερωτολούλουδα το σ'αγαπώ στην μέση του ουρανού μας,και πως σου ζήτησα εγώ να σκορπίσεις την ανάσα σου τριγύρω μου να μπορώ εγώ να ζω.
'Εφυγες.Κίτρινα φύλλα οι αναμνήσεις,σαπίζουν πεσμένες κάτω απο τα δάκρυα του ανέλπιδου αύριο,πίσω απο το απρόσμενο της χαράς κρυμένη ήτανε η θλίψη,έφυγες και μπόρεσε η ευτυχία του έρωτα να γεννήσει τον καημό του.Έφυγες,και στης ψυχής τα διαβατάρικα πουλιά σπάσανε τα φτερά τους.Τώρα πως να ταξιδέψω,και που να πάω αφού όλα γύρω μου γινήκανε ερημιά.
Μελένια μου την μεταλαβιά του έρωτα ήπια απο τα χείλη σου,μα έγινα πιο αμαρτωλός,τώρα μου λες να αγιάσω στα ερημητήρια της μοναξιάς,μάτωσα απο το πάθος,και τώρα δεν έχω το χάδι σου ίαμα για τις πληγές μου,μήτε την ανάσα σου να ζεστάνει την ψυχή μου.
Μελένια μου σε καρτερούσα πάντα στης ζωής την άκρη,ένα σου βλέμμα ήταν αρκετό,εγώ καταλάβαινα,ή στην άβυσσο να πέσω,ή την πόρτα ν'ανοιξω του παράδεισου.Ξέρεις,τα απομεσήμερα η αγκαλιά σου το ξαπόσταμά μου ήταν,μέσα της έμπαζα μόνο τις χαρές,τις πίκρες ερμητικά τις κλείδωνα απ'έξω,και ήταν της ζωής μου η φωλιά.Ξέρεις στο αμόνι της ύπαρξής μου σμίλεψα την μορφή σου,με αγάπη και έρωτα να μην σε ξεχωρίζω απο μένα,τώρα η απουσία σου λεηλάτησε την ψυχή μου.
Το κακοτράχαλο ανηφόρι της απόγνωσης που ανοίχτηκε μπρός μου θα το διαβώ καλή μου,θα πάρω για παρηγοριά και κουράγιο τις όμρφες στιγμές μας,ίσαμε να φτάσω στην κορυφή του,θα έχω την ανάσα που μου έδινες να ζώ,δροσιά στο πυρωμένο μου μέτωπο,τα φιλιά σου για μετάγγιση ζωής,ξέρω πως ούτε τώρα θα με αφήσεις μοναχό μου,μαζύ θα πορευόμαστε στις ασυναρτησίες της ζωής..