ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ

Ας είναι τρεί μέρες μόνο,σέφτηκε.

Περίπλοκη κατάσταση,περίπλοκη ζωή. Ξεκινήματα και απομεινάρια ολα ένα.Χάραξαν δρόμους που με μισή καρδιά τους διάβαιναν. Αλλού θέλανε να πάνε αλλού πηγαίνανε. Ξεκίνησαν απο την πηγή των νιάτων τους, μα ευθύς σε διαφορετικά μπήκανε κανάλια. Ενα αντάμωμα, κάπου μια σμίξη, κάπου λούστηκε ο ένας με τα νερά του άλλου , βαπτίστηκαν στον έρωτά τους, στα ονειρά τους, στα θέλω και τις προσμονές τους, και ύστερα τα άφησαν στον χρόνο να κάνει τα κουμάντα του. Θαρούσαν πως τα ηλιοβασιλέματα θάτανε δικά τους, πως οι ανατολές θα κίναγαν απο τα μάτια τους καθώς θα χάραζε η μερα.Ενας έρωτας φώλιαζε μέσα τους και ανδριονότανε.
Ετσι νόμιζαν, έτσι φαντάζονταν,έτσι ήθελαν .Λάθος. Ο Χρόνος άλλη χάραξε πορεία,ξέχωρη για τον καθένα.Κίνησαν έτσι μια ζωή που δεν ήτανε δική τους, μα τα νιατα τους μικρηναν τα λαθη,πέταξαν λίγη χρυσόσκονη στο χθες να το σκεπάσουν, και ανοίχτηκαν σε άλλες θάλασσες, με την ελπίδα πως όλες το ίδιο είναι,και ας ξέρανε μέσα τους πως τέτοια ελπίδα δεν υπάρχει.Δεν θέλανε να ξεπεζέψουνε πριν καλά-καλά καβαλικέψουν την ζωή. Τα γκέμια όμως , ποιός κράταγε τα γκέμια.Αλλού τους πήγαινε η ζωή, αλλού αυτοί θέλανε να πάνε,και κάποια στιγμή είπανε μέσα τους ας είναι και έτσι. Τι έτσι όμως,ζούσαν με δανεικά , δανείζονταν απο το παρακαταθηκών των αναμνήσεων για να τα βγάλουν πέρα .
-Τρείς μέρες μόνο,της είπε όταν ξαναντάμωσαν. Τρείς μέρες μόνο, να ζήσουμε το όνειρο που αφήσαμε στην μέση, τρείς μέρες μόνο,να γευτούμε την ζωή όπως την θέλαμε, τρείς μέρες μόνο, να χαθούμε σε πόθους αξερεύνητους, τρείς μέρες μόνο, αιχμάλωτοι να γίνουμε της αγάπης μας, τρείς μέρες μόνο να αφεθούμε στα κύματα της ηδονής, τρείς μέρες μόνο το χάδι του έρωτα να περιδιαβαίνει στο κορμί μας, τρείς μέρες μόνο τον ψύθηρο να ακούμε της ζωής που να μας λέει είμαι δική σας, τρείς μέρες απο τον χρόνο σου αγαπημένη μου, έτσι απλά.
-Ελα της είπε Οπτασία, - την ειχε βαπτισει Οπτασία, -γιατί σαν οπτασία εμφανίζονταν στον νου και στην καρδιά του, έλα της είπε να φύγουε για τρείς μέρες, είναι αρκετές για την υπόλοιπη ζωή μας.
-Δεν γίνεται ακριβέ μου, του απαντούσε, δεν γίνεται.
Σφάλιζαν τα βλέφαρα, μαράζωνε λιγάκι η καρδιά, και αποτραβιότανε πίσω απο το παραβάν της θλίψης .Η πεθυμιά υποχωρούσε και άφηνε στο πόδι της το νόθο της παιδί, το ίσως, ίσως την άλλη φορά.
-Eλα της είπε οταν ξαναντάμωσαν, δυό μέρες μόνο.Δυό μέρες και μια νύχτα ανάμεσα σ αυτές.Ενα ταξίδι όπου τους βγάλει τους δυό τους. Εκεί θα μπόραγε να της μιλά, να την κοιτά, να την αγγίζει.Η αφετηρία του ονείρου τους. Να της δείχνει στην διαδρομή την θάλασσα, και να εννοεί τις θάλασσες των ματιών της που απείρως ομορφότερες ήταν,να της δείχνει τα δάση , και να εννοεί τα δάση του πόθου που βλάστεναν απο το χάδι της, να της δείχνει τα αστέρια ,και να τα βλέπει όλα στολίδια στα μαλιά της.
-Ελα της είπε πάμε να ανταμώσουμε την νύχτα πάνω στο ποθοκρέβατό μας. Εκεί μας καρτερούν οι ηδονές που στήσανε χορό σε ολομέταξα σεντόνια πάνω.Εκεί τα σκιρτήματα του έρωτα ολοφάνερα θα είναι στα ξαναμένα κορμιά, εκεί το συνέπαρμα με την έκσταση θα ανταμώνει,πόσο πολύ σ αγαπάω Θεέ μου, εκεί θα μας χαρίζετε η ζωή, εκεί θα βυζάξουμε την ευτυχία.Δυό μέρες μόνο και μια νύχτα ανάμεσά τους.
Σιωπή πάλι έπεσε βαθειά, και η ίδια θλίψη για το απραγματοποίητο, και το ίδιο νόθο παιδί να τους τραβά απο το χέρι.Ίσως.
Αποχωρισμός ,και ο καιρός να κυλά αμίληκτος, ένας διώχτης των προσδοκιών τους, των ανεκπλήρωτων πόθων τους.
-Μια μέρα μόνο, κάπου οι δυό μας μόνο , για λίγο, να ξεπροβοδίσουμε το όνειρο που δεν ζήσαμε.Για εκείνο χρειάζονταν μια ζωή , ίσως και πολύ περισσότερο, και μείς του αρνηθήκαμε μια μέρα.Κρίμα. Κρίμα για την ξένη προς εμάς ζωή μας,κρίμα που την μισοκτίσαμε με ξένα υλικά, κρίμα που να πετάξει δεν την αφήσαμε, και ακόμη πιο κρίμα που της σπάσαμε τα φτερά.
Ξεπροβόδισε το όνειρο αφού πρώτα σφάλισε τα βλέφαρά του,και ύστερα έκλεισε και τα δικά του για πάντα, τον πρόλαβε ο χρόνος.
Υ.Γ.
Μπορεί να μην ήταν για πάντα, μα σίγουρο ήταν πως τον πρόλαβε ο χρόνος, και ακόμη πιο σίγουρο πως τον πήρε αγκαζέ η μοναξιά.