ΕΛΑ ΖΩΗ.

΄Ελα σου είπα.Εκεί που μ'άφησες θα με βρείς,στην άκρη της μοναξιάς,εκεί που στριγκλίζουν οι σειρηνες της απόγνωσης,εκεί που χάσκει το απύθμενο χάος της εγκατάλειψης,εκεί που η αγριεμένη θάλασσα της θλίψης στα βράχια σε κτυπά των ατέλειωτων γιατι,εκεί στην άκρη της μοναξιάς που σβήνει το όνειρο,εκεί θα με βρεις,ΚΡΙΜΑ,κρίμα για σένα,για μένα,για το όνειρο. Ξέρεις;Ενα καραβάκι άνοιξε πανιά λευκά στ'ανοιχτά της θάλασσας,μετά κι άλλο,κι άλλο,κι άλλο ένα.Νάναι οι ελπίδες άραγες που βγήκανε να ανασάνουνε απο τα πονέματα του κόσμου,η μήπως έρωτες που βγήκανε σεργιάνι σε καταγάλανα κύμματα χαράς,και μεσοπέλαγα ανοίχτηκαν να χωρέσουν την ευτυχία τους. Μήπως πάλι κατατρεγμένοι ήταν έρωτες που βάλθηκαν μακριά να φύγουν,το βάλσαμο να βρούνε της πληγής τους,όμως παλι δίχως ένα μαύρο σημάδι στα πανιά,ένα πένθος για τον χαμένο έρωτα,όχι,μάλλον όχι. Αν πάλι η απόγνωση ήταν που θέλησε κουράγιο για να γίνει;Όμως πάλι όχι.Θαρρώ πως ήταν η ζωή που περήφανα φούσκωσε τα πανιά, στις θάλασσές της να ταξιδέψει,το στίγμα της να δώσει,την ομορφιά της να χαρίσει,τα κουμάντα της να δείξει.Ναι αυτή είναι,άλλωστε στηνν μια άκρη του καραβιού έγραφε το όνομά της ΖΩΗ,έλα σε προσκαλώ,έλα εκεί να πάμε..