ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ

Ο καιρός της ψυχής του ολο και πιότερο σκοτείνιαζε.Σύννεφα άρχισαν να μαζεύονταν στον ουρανό της. Ενα αγέρι που φύσαγε, άρχισε να λυσομανά πάνω της.
-Ερμη ψυχή μου ,μονολόγησε,τι σε περιμένει ακόμη,και ακόμη πόσο θα αντέξεις.Έσφιξε τις χούφτες του.
-Οσο θα δέχομαι τους κεραυνούς σας , τόσο εγώ θα σηκώνω αλεξικέραυνα,όσο θα με παγώνεται ,τόσο εγώ θα ζεσταίνομαι με το χνώτο της αντίστασης, όσο θα με πλημυρίζεται ,τόσο εγώ θα στήνω γέφυρες διάσωσης.
-Δεν με πιστεύεται;΄γιατί,δεν βλέπεται 'οτι απο μόνος μου κινηγώ τους ανεμοστρόβιλους;΄Προετοιμάζομαι γι αυτούς,μπαίνω στην δίνη τους.
Τι όμορφο παιχνίδι αλήθεια,τι συναρπαστικό.Μπαίνεις στο κέντρο τους ,και ξαφνικά ανυψώνεσαι στον ουρανό,ξαφνικά βρίσκεσαι σε έναν άλλο τόπο,όσο γρήγορο και νάναι το ταξίδι. Ασε που στο διάβα σου παίρνεις μαζύ σου σκουπίδια και μαλάματα.
-Ιδια η ζωή σου λέω,δεν ξέρεις ούτε τι θα σου φέρει, ούτε τι θα σου πάρει, ούτε τι θα αποτραβήξει , ούτε τι γεναιώδωρα θα σου προσφέρει.Εσυ πρέπει πάντα έτοιμος να είσαι να μπεις στην δίνη της. Αν μπορείς έγκαιρα να ξεχωρίσεις τα σκουπίδια απο τα μαλάματα,να φας τα τσίπς, και να πετάξεις τον χυλό. Αν μπορείς να μυρίσεις τον ανθό, και να αποφύγεις τα σκατά,και αν μπορείς να ποτίζεις τα λουλούδια ,ώστε να μην μαραθούν ποτέ.
Ρούφηξε μια ρουφιξιά απο το ποτό του, μια ρουφιξιά απο την ζωή του, άλλωστε τι είναι η ζωή σκέφτηκε ,μια ρουφηξιά απο την αιωνιότητα, μια ρουφηξιά απο το τίποτα δηλαδή.
Πήρε ένα πατατάκι και το έφερε στο στόμα του.
Ολες του οι αισθήσεις μαζεύτηκαν στην γευση.
-Νόστιμη που είσαι ζωή, σκέφτηκε, γιατί με μιάς τον διαπέρασε το κύμα του έρωτα , απο την αγάπη του φερμένο.
Ενα τσίπς που το γευόμαστε με όλο μας το είνε είναι η ζωή, όταν όμορφη είναι,και ένα φαρμάκι , ένα καταπότι όταν τσιριμόνιες μας κάνει.Σκέψεις, σκέψεις,σκέψεις, και οι ανεμοστρόβιλοι σωρό.
Ο ένας σε παίρνει , σε σηκώνει ψηλά ,και σε κάνει θεό, και ο άλλος σε παίρνει και σε πετάει σχισμένο σώβρακο,στον κάδο με της ζωής τα άπλυτα.
-Ελα ψυχή μου ξαστέρωσε, ανάμεσα απο τους ανεμοστρόβιλους είναι η ξαστεριά,είναι τα πρωινά που ο ήλιος,λαμπυρίζει στην θάλασσα,είναι τα πρωινά που οι ανατολές πίνακες είναι ζωγραφισμένοι απο της ομορφιάς το χέρι.
-Τι είναι καλύτερο σκέφτηκε ,ο ανεμοστρόβιλος που σε σηκώνει ψηλά, και σε κάνει μικρό θεό, ή τούτα τα πρωινά και τούτες οι ανατολές.
-Οτι και νάναι αξίζει,εκείνο που δεν αξίζει είναι να είσαι σχισμένο σώβρακο στον κάδο με της ζωής τα άπλυτα,φώναξε δυνατά.