Κάποτε..
κάποτε στις μεταμεσονύχτιες αδημονούσες ώρες των ηδονών
εμείς οι δυο γευόμασταν τον έρωτα
μου έλεγες
για τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα
δες μου έλεγες
έχουνε ψυχή.την ψυχή μας
την ψυχή μου
στο πάλκο πάνω του έρωτα
η ζωή τους
εδω το κυλοτάκι ποιο πέρα το φανελάκι
στην είσοδο η φούστα
θα σε περιμένω γυμνή
πίσω απο την μισόκλειστη πόρτα έλεγες
έτσι που ο ερχομός σου
να είναι όλη σου η λαχτάρα σου για μένα
ακουγα τα λόγια σου
ήμουνα εκεί
όλο το σύμπαν γινόταν χώρος μας
όλος ο χρόνος χρόνος μας
κάποτε..
καληνύχτα αγαπημένη μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου