ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

...να χαλαρώσω την θηλειά από τον λαιμό..
Στο ακρωτήρι του πόθου απομείναμε οι δυό μας,
αγνάντι στο πέλαγος του πάθους
να παίζουμε με τις χάρες της ζωής.
Μόνοι στην ερημιά του παραδείσου,
-ναι έχει και ερημιές ο παράδεισος-,
-παράδεισος ο βραχότοπος?-,παράξενο,
ξημερώναμε τις μέρες μας στις αγκαλιές του έρωτα.
Ακούγαμε της ηδονής τον φλοίσβο και το ψυθίρισμα της αγάπης
με κάθε κυματάκι που έσκαγε στο πλάϊ μας.
Σε είχα ανακυρίξει βασίλισσα της καρδιάς μου,
και εγώ ταπεινός υπηρέτης έκλεβα την αύρα και την έκανα ανάσα σου,
στόλιζα με τις πρωϊνές ηλιαχτίδες τα μαλιά σου ενώ σε κράταγα
γυμνή ακόμη στην αγκαλιά μου μετά την πανδαισία της νύχτας.
Πόσο όμορφη ήσουν αγάπη μου,νεράϊδα ομορφοφορεμένη μοναχά από χάδια
του έρωτα,και στολισμένη με τα ίχνη της λεηλασίας των φιλιών στο κορμί σου.
Γαληνεμένη φώλιαζες στην αγκαλιά μου,και βλέπαμε μαζύ τον πυρωμένο ήλιο
να φλογίζει την θάλασσα με το κόκκινο του πάθους του μετά από το δικό του
ξενύχτι με το φεγγάρι.
Κείνη ήταν η ώρα της ευτυχίας,που μας βρήκε γυμνούς ακουμπισμένους στο προσκέφαλο
του κρεβατιού να σε τυλίγω ολάκερη με τα χέρια μου,έτσι όπως καθόσουν ανάμεσα στα πόδια μου,και να σου λέω σ'αγαπώ σαν καλημέρα.
Ένα καταφύγιο,ένα κρεβάτι,και πολύ αγάπη είναι ΖΩΗ.