Σφίγγω τα χέρια μου μπρός μου,δεν φορώ πανοφόρι,δεν μου απέμεινε,κουλουριάζομαι να μην κρυώνω,και είναι μεσοκαλόκαιρο.Τι θα κάνω τον χειμώνα;ίσως τότε αν έρθει αυτή που καρτερώ,αν την αγάπη βρώ,να βγώ γυμνός στους δρόμους,τώρα όμως κρυώνω,κτυπούν τα δόντια μου από απαγοήτευση,από απελπισία.
Πλανήθηκα από την ζωή,μου έταξε ταξίδια και σε αδιέξοδα με οδήγησε,από την αγάπη πλανήθηκα,έριξε μαύρο πέπλο στο φως των ματιών της,και σκοτείνιασε τον δικό μου κόσμο,και ούτε και ο έρωτας μου στάθηκε,μου έταξε αστέρια,και γέμισε την αγκαλιά μου αποκαίδια.
Κρυώνω,κρυώνω πολύ,προδόθηκα από φίλους,εχθρούς φρόντισα να μην έχω,άλλωστε μόνο οι φίλοι έχουν το προνόμιο να σε προδόσουν,χειμώνας,παγωνιά στην ψυχή,δεν υπάρχουν ορίζοντες ηλιοβασίλευτοι,παρά μόνο ματωμένοι ορίζοντες,που να γυρίσω,πόλεμοι,φόνοι,φρίκη,όλεθρος,πως να σπάσω τις πέτρες μου,και να τις κάνω γόνιμη γή.
Κάποτε το καλό μου έκλεισε το μάτι,δεν ήξερα ότι με περιέπαιζε,νόμιζα πως το έκανε γιατί ήθελε να γίνει συννένοχός μου,πλάνη,πλάνη του κερατά,που φύτρωσε το καλό ώστε να το βρώ εγώ στον δρόμο μου.
Πλάνη,πλάνη οικτρά,νόμιζα ότι ανέμιζε η χαίτη των ονείρων μου πετώντας σε ποθεμένους ουρανούς,μα ήτανε σκέψεις σκαστές-μικρές,απαλειφάδια τους,θέλω που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Σφίγγω,σφίγγω τα χέρια μου στο στήθος μου,κρυώνω κατακαλόκαιρο,σε φέρνω και σένα μπρός μου,σε σφίγγω πάνω μου,έχω ανάγκη την ανάσα σου να ζεσταθώ,τα χέρια μου πλέκω στα δικά σου για να μπορώ να κρατηθώ,στο χαμόγελο απο τα ζωγραφισμένα χείλη σου το κουράγιο μου αναζητώ,μη γίνεις και εσύ αγαπημένη μου της πλάνης μου προσωπογραφία,πάρε της ελπίδας την μορφή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου