Έφυγες και μιά σιγαλιά απλώθηκε ως της ζωής μου τα πέρατα,δεν υπάρχει ούτε ψύθιρος να κανακέψω τα όνειρα,ούτε φτερά για να τα ταξιδέψω.Βουβά και τσακισμένα όλα,ακρωτηριασμένα από τον πόλεμο με την μοναξιά.
Κρυστάλινο ποτάμι το γέλιο σου πότιζε την εύφορη κοιλάδα της καρδιάς μου,τώρα έγινε έρημος με τα καμένα δένδρα των πόθων να υψώνονται σαν σκιάχτρα για να θυμίζουν πως εδώ κάποτε έσπερνε τους σπόρους της η ζωή.
Σαν ισοβίτης τώρα περιφέρομαι στον αυλόγυρο των αναμνήσεων,τότε που το χαμόγελο άνθιζε στα χείλη,να κλέψω λίγη παρηγοριά παρακαλώντας να μου δοθεί χάρη,χάρη από την αγάπη,χάρη από τον έρωτα,χάρη από την ζωή,ήθελα να σπάσω τον σιδερόφραχτο φράχτη του γιατί,των συνθηκών,του πρέπει,να δραπετεύσω και να τρέξω γυμνός από όλα ετούτα και να σε ανταμώσω,να ξαναγεμίσει η ζωή μου με μελωδίες,με ήλιους,με φεγγάρια,ξανά να παντρευτώ με την ΖΩΗ,να της φορέσω τα στέφανα της ευτυχίας,να σε φορέσω τα στέφανα της ζωής αγάπη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου