ΤΟ ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ

Πήρες μαζύ σου τον ήλιο από την αυγή μου σαν έφυγες,ξεκρέμασες τα όνειρά μου από του έρωτα τον μαγικό τον κόσμο,και τ'άφησεςστο σκοτεινό δωμάτιο της μοναξιάς,εκεί δεν φέγγουν,δεν λαμπυρίζουν,δεν υπάρχουν.
Το ξέρεις,κείνο το χρώμα που είχε το φεγγάρι,και που από τα μάτια σου το είχε πάρει,τώρα πήρε το μώβ της θλίψης,και κείνη η ζωγραφιά στο πρόσωπό του που το αντιφέγγισμά σου ηταν,τώρα φαντάζει μουτζούρα της απόγνωσης.Θυμάσαι,τα βράδυα της πανσέληνου κείνη την σταγονίτσα-διαμαντάκι που κρέμονταν στο πλάϊ του και που ήταν το δάκρυ της χαρά σου,ε.. τώρα έγινε βροχή της απουσίας στη μαραζωμένη μου καρδιά.
Ξέρεις καλή μου κεί έξω κάηκαν τα στάχυα μαζύ με τις χαρές του κόσμου,μήτε ψωμί υπάρχει,μήτε ελπίδα,περίσσεψαν οι σφαίρες και οι αγωνίες,που βρέθηκε αλήθεια τόση παραγωγή κακών,εγώ είχα το χαμόγελό σου παρηγοριά και δύναμη,τώρα απόμεινα τρελός ονειροπόλος,να προσπαθώ να απλώσω το μετάξι της αγάπης πάνω στις πληγές που άνοιξαν οι μπόμπες σε γή και σώματα,χωρίς εσένα δεν θα τα καταφέρω αγάπη μου.
Έβλεπα το είδωλο του φεγγαριού γυμνό στη λίμνη του πόθου,και ήσουν εσύ ολόγυμνη θεά να λούζεσαι στα ασημένια νερά του έρωτα χωρίς ντροπές.Έφτιαχνες γύρω σου κύκλους ηδονής που μεγαλώνοντας σβήναν στην αγκάλη μου,τώρα ανταριασμένη είναι η λίμνη από το θεριό του χωρισμού.Πως να τον μερέψω;αγρίεψαν και οι άνθρωποι τριγύρω,
χαθήκανε οι καλημέρες,από που να ζητήσω βοήθεια,όλοι με γυρισμένες πλάτες,εγώ κράταγα το χέρι σου,και κράταγα ολάκερο τον κόσμο,έπαιρνα το χαμόγελό σου και το έκανα σπορά στις χαρές του κόσμου,άνυδρα τώρα όλα,έρημος που την διαβαίνουν μοναχά μοναχικοί διαβάτες.
Θυμάσαι τότε το παιχνίδι με τις παρουσίες,κρατάγαμε το τετράδιο της ζωής στα χέρια μας και φωνάζαμε:
Έρωτας..Παρών,
Αγάπη..Παρούσα,
Πόθος..Παρών,
Ηδονή..Παρούσα,
Πάθος..Παρόν,
Λαχτάρα..Παρούσα,
Πόνος..Απών,
Θλίψη..Απούσα,
ΖΩΗ.. ΠΑΡΟΥΣΑ,
τώρα αγάπη μου μοναχά ο πόνος και η θλίψη δίνουνε παρών,και η ΖΩΗ ΑΠΟΥΣΑ..
όμως δές,δές εκείνους τους άσπρους κύκλους γύρω από το φεγγάρι,τα στέφανά μας είναι,θα τα φορέσει στα μαλιά μας για να ξαναφωνάξουμε πως είμαστε της ζωής παρόντες.