ΕΙΧΕΣ

 Σαν μια τριανταφυλλιά 

που τα άνθια της ανοίγει

στον πρωϊνό τον ήλιο

έτσι μου χαρίστηκες

είχες τις δροσοστάλες 

της νιότης πάνω σου

είχες τυλιγμένο στο κορμί σου

κείνο το σμαραγδένιο μετάξι

του ονείρου και του έρωτα

είχες την λαγνεία

μια γλώσσα φωτιάς

στα σκέλια σου

είχες μέσα σου 

θύελλα ζωής

έναν ανεμοστρόβιλο πόθων

ήσουν η ουτοπία

γερμένος στην δύση μου εγώ

-πάρε τα γκέμια της μου φώναξες

σε άκουσαν στεργιές και θάλασσες

-μαζί είπες θα ταξιδέψουμε

πάνω στο ουράνιο τόξο της

τότες με ξαναγέννησες

από τότες δεν έπαψα ποτές να σε αγαπάω..