ΟΙ ΧΕΙΡΟΛΑΒΕΣ

 Ηρθες..

σαν μια καταιγίδα αγάπης ήρθες

σαν ένας ανεμοστρόβιλος

που με πήρε στην δίνη του

αφέθηκα

οι χερολαβές που γήινο με κράταγαν 

σπάσανε

ανέβαινα μαζί σου στο αδύνατο

γεμάτη κάβλα

μου μιλούσες

ξεκούμπωνες το πανωφόρι της ψυχής σου

ήθελες να γλείψω την κλειτορίδα της

ήθελες να μου δωρίσεις το όνειρο

ήθελες να με μεθύσεις με σένα

εγώ ο ηλίθιος είδα με τρόμο τον χρόνο

τι μπορούσα να σου χαρίσω εγώ

ήθελες να με πάρεις στο ταξίδι σου

μου φανέρωνες την ήβη σου την ήβη της ζωής μου

οι χειρολαβές

πάλι οι χειρολαβές

αλυσίδες προδομένης ζωής

ο γκρεμός

δεν με έσωσαν

τυράνια τώρα τα αποθυμένα μου

σε κελί  μοναξιάς

μόνο κελιά έχει η μοναξιά

χωρίς παράθυρα

μόνο ψηλά έναν μικρό φεγγίτη

να τρυπώνει πότε-πότε το φεγγάρι

παζαρεύω τα υπόλοιπα της ζωής μου

έτσι

μόνο και μόνο να μιλάω με κάποιον

να βρίζω όλα εκείνα μαζί και μένα

που γάμησαν τα όνειρά μου...