ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Αντέγραψα την ζωή μου λάθος
μέσα από ρίμες δικές τους,
δικές τους ακολούθησα ρότες
με γονυκλισίες υποχρέωσης,
με το παραβάν του τρόμου μπροστά μου,
φοβάμαι να το σύρω,
φοβάμαι να δω τον εφιάλτη
που παίζεται πίσω του,
μισοκλείνω μοναχά τα μάτια
να λιγοστέψω το σκοτάδι,
κρατώ την ανάσα μου μην την σπαταλήσω
σε ανέφελους ουρανούς,
δεν υπάρχουν τέτοιοι μου είπανε
και δεν ρώτησα ούτε καν γιατί
παρά μόνο έπνιξα τον βρόγχο
μην γίνει βρισια
και με σταμπάρουν σαν ανένταχτο
στην βρωμερή τους κοινωνία,
με εντάξανε σε άσυλο ανιάτων
πίνω και τρώω ότι μου δίνουν,
ελένχουν πλήρως την κατάστασή μου,
μερικές φορές μόνο,παίρνω φόρα
και κτυπώ σαν τρελλαμένο έντομο
πάνω στο τζάμι,
δεν τους νοιάζει αν σωριαστώ
ή θα πεθάνω,
τους νοιάζει μοναχά
να μην σπάσει το τζάμι,
θα σπάσει όμως δεν θα σπάσει,...