Η ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Δειλινό,
έβαλες αντήλιο το χέρι σου στο μέτωπο
και μου είπες κοίτα,κοίτα πέρα μακριά
στην άκρη του ορίζοντα,
εκεί μου είπες
ξενυχτούν οι ζωές,
τρέχα να τις προλάβουμε,
μιά ανασεμιά κρατούν,
πάμε στον ολόφλογο έρωτα
να ρίξουμε προσάναμα την καρδιά,
χορευταράς ο πόθος
σβήνει με το τελευταίο καντηλέρι του ουρανού,
στα νυχτολούλουδά τους είπες
κρύβονται οι στεναγμοί του έρωτα,..
..κοίτα στην άκρη του ορίζοντα
ξενυχτούν οι ζωές,
τρέχα,τρέχα να τις προλάβουμε
πριν τραβήξουνε τον σύρτη,
πριν ξομολογήσουνε τις αμαρτίες τους,
πάμε εκεί ζωγραφίζουνε τον έρωτα με τα φιλιά,
εκεί ριζώνουν την αγάπη
σε ποθοσέντονα μεταξωτά,
ασυγχώρητη αμαρτία
ατσαλάκωτα να μείνουν,
έβαλες το χέρι αντήλιο στο μέτωπο μου
και είδα την ζωή μπροστά μου
κάτω από τα γυριστά σου βλέφαρα,
ξεκρέμασα τότε το φιλί από τα χείλη σου
και το έκανα καράβι της..