Μένω στην φωτογραφία σου μπροστά,και τα μάτια μου βυθίζονται μέσα της,
θέλω να δω τις λάμψεις της χαράς σου,να ανακαλύψω θέλω τις ραγισματιές της πίκρας σου,έτσι ολάκερη να σε φωτίσω θέλω,ακόμη και τα ίχνη της ραγισματιάς να σβήσω θέλω.
Κοιτώ την ζωγραφιά των χειλειών σου στο πρόσωπό σου που το χαμόγελο φανερώνουν της ζωής,και αν εκεί στις άκρες τους παρατηρίσω κανένα αχ να είναι κουμπωμένο,να το ξεκουμπώσω μονομιάς,και στης λήθης να το αφήσω το ταξίδι θέλω.
Μένω στην φωτογραφία σου μπροστά,και σου μιλώ για αγάπη,για έρωτα,για πόθο,για το τώρα,για το ύστερα,για τις ελπίδες,για τα όνειρα,σου μιλώ,σου εκμηστερεύομαι,σαν μεθυσμένος από αγάπη μονολογώ,για το φώς των ματιών σου που φωτίζει την ζωή μου,σου μιλώ για την στιγμή που τα δάκτυλά σου αγγίζουν τα δικά μου,σαν εκείνη της δημιουργίας την στιγμή,την θεϊκή,σου μιλώ για την απέραντη ομορφιά της αγκαλιάς σου που μέσα της φωλίαζουν τα όνειρά μου.
Μένω στην φωτογραφία σου μπροστά και ανακαλύπτω την ζωή μου,
μην ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙΣ αγάπη μου.
Μερικοί ανθρωποι λαμπουν δια της απουσιας τους....και η ζωη μας ειναι αδεια χωρις αυτους....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ποναει τοσο το οτι δεν τους βλεπουμε, οσο το οτι μπορει και να μην μας σκεφτονται.....