ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ

Πήρα να σμιλέψω την πέτρα του χρόνου
σκαρπέλα στα χέρια μου οι μέρες,
οι ώρες σταγόνες αγωνίας
αλμύριζαν τα χείλη,
κτύπαγα δεξά,χτύπαγα ζερβά,
άχρηστα πετάγονταν κομάτια,
τίναζα ανάλαφρα την σκόνη,
με κλειστά τα μάτια
έξυνα τις γωνίες,
με κλειστά τα μάτια
τις καμπύλες στρογγύλευα,
μιά άλλη αίσθηση
έκτη,έβδομη,εκατοστή,
οδηγούσε τα χέρια μου,
το είναι μου παραδομένο θαρρείς στην τρέλλα
ακαταλαβίστικα φερόταν,
μνήμες έπαιρνε από το χθές
και τις κρέμαγε στο τώρα,
τα ερωτήματα βαριά,
θα προκάνω?
μιά ακόμη σκαρπελιά,
μιά ακόμη σταγώνα ιδρώτα
και το μέτωπο να καίει,
χτύπαγα χωρίς να κοιτώ
την γυρόφερνα και σμίλευα,
πότε απο εδώ,πότε απο εκεί,
χάραζα τις γραμμές
ίσιωνα τα λάθη,
σαν χάραξα την ύστατη γραμμούλα
είδα πως ήταν βλεφαρίδα
στα μάτια σου..
Υ.Γ.
σε βροχόπλυνα και σε έβαλα
στο βάθρο της καρδιάς μου,
όλη μου η ζωή ΕΣΥ..