ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗς ΖΩΗΣ

Την πήρα πίσω απο το παραβάν,και της έσκασα ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο,δεν ξέρω μπορεί και στο ακροχείλη της.Εκείνη κοκκίνησε, τάχα έκανε πως καταντράπηκε,κατέβασε λίγο το κεφάλι προς τα κάτω,έκλεισε τα μάτια μισάνοιξε τα χείλη.Δεν έβγαλε άχνα.Ίσως ένα δέυτερο πρόσμενε φιλί,μα τούτη την φορά στα χείλη που θα της έκλεβε την ανάσα,ίσως πάλι μια πρόταση για το ακροθαλάσσι για να βρεθούμε ολότελα οι δυό μας μόνοι,ίσως το καρτέρεμα να κουρνιάσει στην αγκαλιά μου,ίσως το φόρεμα ξεκούμπωσε της ψυχής της για να με δείξει την ομορφιά της,ίσως να με κάνει να νοιώσω του κόρφου της την ζεστασιά,ίσως καρτέραγε το χάδι που θα απάλυνε την μοναξιά.Ίσως ήταν ο έρωτας που φτερούγισε στα στήθεια,ίσως ήταν ένα χαμόγελο της ζωής,όχι ίσως, ήταν το ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.