ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

Πίσω από τις σάπιες γρύλιες
του παραθύρου σου
κοιτάς την ζωή..
σκυφτή, καμπούρα
κουβαλά στην πλάτη της
τα απωλεσθέντα σου,
με τα άσαρκα δάχτυλα
σέρνει τα χαμένα σου όνειρα,
ασήκωτο βάρος,
κοιτά το ανηφόρι
με το πένθος στα μάτια..
μαυροφόρεσε
για τους αδικοχαμένους
έρωτες,
δεν έχει δάκρυα
την στέγνωσαν οι απουσίες
οι μέρες που χάθηκαν
οι ανέραστες νύχτες
οι αμαρτίες που δεν έζησε
η ελευθερία που δεν διεκδίκησε..
θα προκάνω είχε πεί,
νόμιζε πως τα φεγγάρια
έχουνε πάντα πανσέληνο
τώρα κείνο το κυρτό χρυσαφένιο
συρματάκι τους
της γρατζουνάει διαρκώς την ψυχή
την ματώνει,
πονάει,
δεν κλαίει
ξέρει πως δεν έχει δάκρυα,
μονάχα που και που
κλωτσάει την πέτρα
παίρνει δύναμη,
ισιώνεται,
αντε γαμήσου,
ψύθιρος;
κραυγή;
άντε γαμήσου
το έιδωλό της είσαι,
ένα βήμα μπρός
και θρυματίστηκε ο καθρέφτης
λευτερώθηκα
θα ζήσω..