ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ

Ο φόβος κυριαρχεί,
ποιό πέρα παραμονεύει ο θάνατος,
αυγή ματωμένη
ήλιος σκεφτικός
που να λάμψει;
η μέρα σκοτάδι
σβησμένα τα αγιοκέρια της καρδιάς
οι νύχτες ακονίζουν τα μαχαίρια,
αίματα,
παντού αίματα
σε ψυχές και πρόσωπα,
κοινωνία με ατσαλόπροκες στα πόδια
έτοιμη για θάνατο,
εσύ,εγώ,ο άλλος
στο κινήγι του μίσους,
μας χόρτασαν φτώχεια
να πεινάμε για εξόντωση του πλαίνού,
ζωή χωρίς αξία,ξεφτίλα,
πόσο μπορεί να κοστίζει,
μπορεί και μόνο ένα παράξενο κοίταγμα,
ή μια δεκάρα,άντε μιά κάμερα,
ή ένα χρώμα,μαύρο-άσπρο
ή αλλιώτικο,
αλλιώτικο απο μένα,
ναι υπάρχει χρώμα αλλιώτικο από μένα,
έτσι το λένε,
τον οποιοδήποτε εμένα.
Δυό περιστέρια
ένα λευκό με ένα μαύρο
ή με ένα αλλιώτικο
ή όλα μαζύ
πετούν πλάι-πλάι
στον ίδιο γαλάζιο ουρανό.
Πόσο λυπάμαι
για το τριαντάφυλλο
που ανθίζει εν αγνοία του,
αφού οι άνθρωποι
δεν βλέπουν την ομορφιά του.