Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Έμαθα να ζώ στον ίσκιο της αγάπης,
πως να αντέξω τώρα το λιοπύρι αυτό της μοναξιάς.
Έγερνες στο στήθος μου,τα χείλη σου μου έδινες τρυφερά,
και ήταν σαν να σου πρόσφερε μικρό παιδί με το μικρό του χέρι,
ένα κατακόκκινο τριανατφυλλο,
με κεινο της αγγελοσύνης βλέμμα,
Τώρα εκείνη η σταγονίτσα απο αίμα τί θέλει στο χεράκι του,
που βρέθηκε το αγκαθάκι.
Στης ψυχής σου τα κρύα βράδια
όταν ο αγέρας της ανημπόριας λυσσομανούσε πάνω σου,
εγώ άπλωνα το χάδι μου να σε σκεπάσω,
και ύστερα τις νυχτιές του έρωτα
το ίδιο χάδι άπλωνα πάλι πάνω σου,
σαν μερτικό πάντα της ζωής που σε οφείλονταν.
Σ'αγαπώ.
Μ'έπιανες το χέρι και τρέχαμε αντάμα
στις φυλλωσιές των οραμάτων μας,
κατακτητές της ζωής
ξεφεύγοντας απο τα δόκανα του πρέπει,
Έμαθα να ζώ στον ίσκιο της αγάπης,
τώρα φυλλορόησε το δένδρο της,
χάθηκα μέσα στον δαίδαλο κόσμο χωρίς πυξίδα,
με κοίταγες και χάραζα εγώ τον δρόμο μου,
τώρα σφάλισες τα βλέφαρα για να μην βλέπω,
όμως εγώ ήδη έμαθα να ζω.
Σ'αγαπώ.
Έμαθα να ζω στον ίσκιο της αγάπης,
δώσε μου το χέρι σου σου είχα πεί,
να πάμε να βρούμε τους καταράχτες
όπου θα απολουστούμε
από ενοχές,από μαυρίλες της ψυχής,
από αμαρτίες που δεν ζήσαμε.
Εκεί θα πλήνουμε όσα λάθος κάναμε.
Έλα να φύγουμε σε είχα πει
απο τις αφιλόξενες παραλίες
με τα ξεβρασμένα κουφάρια των ανεκπλήρωτων πόθων,
τώρα γιατί απομείναμε μονάχοι σ'αυτές τις παραλίες,
γιατί κάψαμε τους παράδεισους που μας περίμεναν
χωρίς να φτάσουμε σε αυτούς;
Έμαθα να ζώ στον ίσκιο της αγάπης,
έτσι κάπου θα βρώ μιά γωνιά να ξαποστάσω,
δεν μπορεί να μην βρώ,αφού ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ.
Υ.Γ.
Μπορεί το χέρι της ζωής που θα μου δοθεί
να είναι το δικό σου.