ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ

Έδεσε την πληγή του το φεγγάρι πριν να πέσει στης μοναξιάς την θάλασσα,
το πλήγωσαν τα πρέπει,τα μή,τα ίσως,οι συμβιβασμοί,τα ξεφτίδια της ζωής,
έτσι πληγωμένο τον δρόμο της μπέσας θέλησε μέσα της για να χαράξει,
ο λόγος-λόγος,η αλήθεια-αλήθεια,το άσπρο-άσπρο,χμ..και η ψευτιά-ψευτιά.
Ανοίχτηκε μεσοπέλαγα για νάβρει την νεράιδα εκείνη την όμορφη την μπεσαλού
την χωρίς υποσχέσεις,και όχι την άλληνε την παρθενοπουτάνα,που μιά του έταζε ζωές,
και μιά του έστελνε θανάτου γλώσσες,και ένα συνεχώς ακαταλαβίστικο του άφηνε χαμπέρι,
σε καποιανής τάχατις λήτρωσης το χέρι,πως τάχα θα του γυρίσει πίσω όσα του χρωστά,
ψευτιές..
Απόκαμε,ήλθε το όνειρο και αχνόφεξε στα ματοτσίνορά του,μιά ανάσα του ξέφυγε από την καρδιά,και του έδωσε ζωή και ελπίδα,ολόλευκες πεταλούδες λεύτερες μαζύ με σταυραιτούς
πέταξαν στης ζωής το φως,γύρις και δύναμη αντάμα η μορφή σου,και στον ίσκιο σου να αρχοντεύω εγώ ταπεινός προσκυνητής.