ΠΑΜΕ.

Ξεκίνησα για τους καταράχτεςτων καθάριων νερών των καθάριων αισθημάτων.Δώσε μου το χέρι σου.Εκεί θα απολουστούμε απο ενοχές, απο μαυρίλες της ψυχής,απο αμαρτήματα που δεν ζήσαμε.Μαζύ θα πέσουμε απο το ύψος των περιστάσεων,το ψεύτικο και το απατηλό.Μαζύ θα πλήνουμε σε κάθε βότσαλο που συναντάμε όσα λάθος κάναμε. Πάμε εκεί που οι καημοί αρμενίζουν μεσοπέλαγα, και ψάχνουν να βρούν το σωζολίμανο να αράξουν. Εδώ οι παραλίες με τα ξεβρασμένα κουφάρια των ανεκπλήρωτων πόθων δεν έχουν καμία θέση.Εδώ το κύμα γλυκοφιλά τους έρωτες που στην αμμουδιά του κάθονται,και τους στεφανώνει με τα δαντελένια νερά του.
 Μπούχτισα.Πιάσε μου το χέρι στην πηγή μας να ξαναπάμε,εκεί να ανοίξουμε νέους διαύλους μέσα στην πυκνή βλάστηση,μιας καινούργιας πορείας όπως η καρδιά την χαράσει, στον ίσκιο να ξαποστάσουμε της ζωής που ονειρεύομαστε, το αύριο καλοδεχούμενο να είναι,σαν αγέρι σε ηλιοκαμένο πρόσωπο, και όχι μοιρολόι για τα χαμένα της ζωης.Πίσω μας να αφήσουμε την ροή προς της μοναξιάς την άμμο που αξεδίψαστα ρουφά, θέλω,όνειρα, και προσδοκίες.Πλάι στον λαιμό στα ψυθιρίζω,δεν ακούς;.Πάμε.