TO ΞΕΦΤΙ

Βροχοστάλες
στης μοναξιάς
το θλιμένο τζάμι,
έστεκες πίσω του
ακίνητος
χλωμός άυπνος
να κοιτάς
τα χαμένα όνειρα
που με το ζόρι
τα έσπρωχνε
πέρα μακριά
στης ανημποριάς
τα βαλτοτόπια
της απουσίας το χέρι,
χάραξε
κι ήσουν ακόμη εκεί
άδειος και ορθός
πώς γινότανε αλήθεια,
πείσμα ήταν στην απώλεια
ή τόσο μεγάλη η πληγή
που άνοιωστο έκανε τον πόνο,
ένα δάκρυ ζεστό
κύλισε στο μάγουλο
το ξέφτι ήταν άραγε της ζωής
ή η παρουσία της..