To xαρακιασμένο πρόσωπο της ζωής σπιθοκοπά
στα μικρά αναλαμπίσματα της ελπίδας,
μέσα στις ρυτίδες του φυτρώνουν νούφαρα
βγάζουν τον ανθό τους έξω από της ανημπόριας τα νερά,
σα τρυφερός ψίθυρος γυναίκας που κάνει έρωτα ανασαίνει,
σκεπασμένη από δάκρυα,πότισε τις ρίζες της
να μην γενεί αρίζωτη και χαθεί,
ένα βαθειανάσεμα θέλει να διώξει το σκοτάδι,
ένα χαραυγής καμπανολάλημα για καινούργια αρχή,
το τέλος που ετοιμάσανε δεν έχει δρόμο,
στο θαμπό σούρουπο πρίν έλθει το σκοτάδι
βρήκαμε ο ένας τον άλλο και το χαμόγελο
αχνόφεξε ξανά στο πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου