Η ΠΛΑΤΕΙΑ

Φοβόμαστε να μιλήσουμε,φοράμε όλοι ψεύτικα φτερά,και κάνουμε πως πετάμε,
πού,πως,πότε,
που?στην έκταση του μήκους των χεριών μας,
πώς?μικροπηδώντας,
πότε?όταν τάχα λέμε πως υπάρχουμε,
ψεύτικα όλα.
Μας εμπιστέφτηκε η ζωή να φυλάξουμε στενά,
και εμείς γινήκαμε λιποτάχτες της,
μας έδωσε παράσημα,και εμείς τα ξεπουλήσαμε
στου συμφέρο το παζάρι.
Αντίς το ανηφόρι της το κατηφόρι της πήραμε
και βουτήξαμε στα απόνερά της,
είναι και βαθειά πανάθεμάτα,δεν μπορούμε να ανασάνουμε,
βοήθα σύντροφε,δώσε με το χέρι,κράτα με γερά,
τύλιξε το χέρι σου στο μπράτσο μου,
όλοι ίσα,όλοι μαζύ,
η αρχή έγινε στην πλατεία της ψυχής του καθενός μας,
τώρα δεν υπάρχουν φίλοι παρά μόνο σύντροφοι,
και πίσω τα παιδιά μας που περιμένουν την ανατολή
να στερεώσουν την ελπίδα τους..