ΟΤΑΝ

Οταν η θλίψη πριονίζει την ψυχή,
φέρε στους διαδρόμους του νού τα νούφαρα
που πάντοτε κοιτούν τον ήλιο.
Όταν φουρτουνιάζει η ζωή
να ξέρεις πως τα απάνεμα λιμάνια
δεν μπορει να τα κτυπήσει,
εκεί μερεύει,εκεί πήγαινε.
Μη ζητάς ποτέ σου ρέστα από την ζωή,
μπορεί κατάμουτρα να σου τα πετάξει,
με χουβαρνταλίκι πλήρωσε τα μεροκάματά της
μην της τσιγκουνεύεσαι,
πάντα ζητάει ότι της αξίζει.
Όταν ματώνουν τα χείλη σου
γιατί να την φιλίσεις έσκυψες,
να ξέρεις πως η αγάπη και η ομορφιά
είναι κρυμένη πολλές φορές στα τριαντάφυλλα
που έχουνε αγκάθια.
Όταν η ερημιά του έρωτα
σκοτεινιάζει το ηλιοβασίλεμα,
είναι γιατί το λουλούδι του το άφησες να μαραθεί,
θάρεψες πως από μόνο του ανθίζει,
λάθος,την έγνοια σου πάντοτε αναζητά.
Όταν αφήνεσαι στα κύματα του πάθους,
έτοιμος να έισαι τα ξεβρασμένα
να μαζέψεις κουφάρια του,
και με κείνα να στολίσεις τις ακτές σου
δίνοντάς τα ξανά ζωή με ένα σου χάδι,
έτσι αξίζει της ζωής,πάλεμα.
Όταν σου πάει κόντρα μιά
πήγαινέ την κόντρα δυό εσύ,
κρεμάσου στο φιλί της αγαπημένης,
και τραμπαλίσου μπρός της
έχοντας πίσω σου την άνοιξη,
θα μαλακώσει,ζυμάρι θα γίνει να την πλάσεις,
θα σου δοθεί.
Όταν....αγάπα την μωρέ,αυτό σου ζητάει..