Θα φύγω..
κοντοζυγώνει η ώρα
θα φύγω
για το μεγάλο ταξίδι
του αλύτρωτου έρωτα
λυπημένο φεγγάρι
μελαγχολικό φως
γυμνές γυναίκες
με σταγόνες οργασμών στα στήθη
χορεύουν γύρω από στήλες
επιθανάτιων επιγραφών
<<δεν έζησε>>
<<δεν πρόλαβε να ζήσει>>
<<εδώ οι οδοιπόροι του έρωτα
μεθύσαν από κόλαση>>
αταξίδευτος του κορμιού σου
τρυγίζω την λύπη..
Την αθέατη
θέλω να δω πλευρά του φεγγαριού
τούτη η γλύκα της πανσέληνου
πολλή πίκρα με ποτίζει
ίσως εκεί
πάνω στα βράχια του αδύνατου
σε συναντήσω
στα βαθιά σκοτάδια μέσα
της απουσίας σου
στις χούφτες μου
να κλείσω απαλά το πρόσωπό σου
στον λαιμό σου
ένα φιλί του άκρατου έρωτα να αφήσω
σύγκορμοι από ανατριχίλα
να ορμήξουμε στις άγνωστες θάλασσες
του πόθου μας
γεμάτοι λαγνεία
να ξαναγαπήσουμε την ΖΩΗ..
Χρόνια τώρα
σε προκυμαίες προσμονής
σε καρτέραγα
πάντα
με ένα βιβλίο στα χέρια
ποίηση του Λειβαδίτη
γραμμένο σε χρόνια θύελλας
πολέμου και έρωτα
ήξερα πως σου άρεζε..
τόσος κόσμος!!!
αδειανά καταστρώματα
χωρίς εσέ..
καμπουριασμένος~σκεφτικός
γύρναγα στο κονάκι μου
μην τυχόν
συναντήσω το ηλιοβασίλεμα
και περισσότερο ματώσω..
.το απωθημένο
ταυτόσημο της ουτοπίας
ότι δικό μου έχω
άσε με για σε
να το ξοδέψω
αξόδευτα καρτερίας χάδια
πόθοι
σε αφετηρίες αναμονής
ατερμάτιστα
στον νου σου ταξίδια
για έρωτα μιλάγαμε
για προσμονές
έτοιμες από το κουκούλι τους
να σκάσουν..
κοντράρω τον χρόνο
ίσαμε στην αγκαλιά μου
να σε σφίξω
κάτι λίγο να πάρω
από του κορμιού σου
το άρωμα
χάρισμα τρανό
της ζωής σε εμέ..
Το ξάφνιασμά μου ήσουν
της ψυχής μου το απαλοχάδι
ο αγέρας της ανάσας μου
έφυγες..
έφυγες σιωπηλή
όπως φεύγουν οι ένοχοι
εγκαταλελειμμένων ονείρων
όπως φεύγουν οι απελπισμένοι του έρωτα
όπως φεύγουν οι παραδομένοι
χωρίς την πανοπλία τους
έφυγες σιωπηλή
όπως φεύγουν οι ταξιδευτές
που δεν έχουν προορισμό
που κανείς πουθενά δεν τους περιμένει
όπως φεύγουν οι μισοί άνθρωποι
από μισές αγάπες
όπως φεύγουν οι κυνηγημένοι από τις ερινύες
παραιτημένων θέλω
έφυγες
έφυγες για έναν γυρισμό
που είχες πίσω σου αφήσει
εγώ
εγώ θα φύγω
όπως φεύγουν οι χορτασμένοι από ζωή
εγώ την ΖΩΗ την χόρτασα μαζί σου..
Μη
γυρίσεις να με δεις
μπήκε για καλά
το φθινόπωρο της αγάπης
κρυώνω
πέσανε τα φύλλα της
ένα ~ ένα
στα γυμνά της κλαριά
κατασπαραγμένες από την απουσία σου
αιωρούνται αναμνήσεις
θέαμα θλιβερό
μη
γυρίσεις να με δεις
κείνος ο έρωτας
που φλόγιζε τα κορμιά μας
στην μεγάλη του πάθους μας καύλα
έσβησε από τα δάκρυα
μιας αέναης απουσίας
μιας αβάσταχτης σιωπής
μη
γυρίσεις να με δεις..
Πολύς θόρυβος έξω..
με τρομάζει ο θόρυβος
η κίνηση οι φωνές
τα σφυρίγματα των τρένων
τα παραμιλητά
των απελπισμένων
την νύχτα λιγοστά φώτα
κολλημένος στο τζάμι
κοιτάζω την βροχή
από μακριά λίγες
φωτεινές ρεκλάμες
ανάβουν~σβήνουν
ανάβουν~σβήνουν
φανερώνουν το πρόσωπό σου
φανερώνουν εσένα
βρεγμένα τα μαλλιά στο μέτωπό σου
φανερώνεσαι~χάνεσαι
φανερώνεσαι~χάνεσαι
η απομόνωση
κουρτίνα που κρύβει
θέλω~όνειρα~προσδοκίες~λύπη
βγαίνω να χορέψω στην βροχή
τι κι αν χαθώ
σε παίρνω αγκαλιά
μουσκεμένη
κολλάς επάνω μου
νοιώθω τις ρόγες σου στο στήθος μου
με τα χείλη μου αγγίζω τον λαιμό σου
τις άκρες των χειλιών σου
μυρίζω τα μαλλιά σου
να η ευτυχία
μιας ρεκλάμας όνειρο..
Δεν καπνίζω
όμως τα απομεσήμερα
στο γέρσιμο του ήλιου αντίκρα
ανάβω μνήμες
με την καύτρα του τσιγάρου τους
χόβολες συντηρώ ζωής
πότε~πότε μονολογώ
για το αταξίδευτο σου λέω ταξίδι μας
σου λέω χρόνια πολλά
για το λαστιχάκι από τα μαλλιά σου
επάνω στο κομό
για εκείνο το κρυμμένο χάδι σου
κάτω από το απαλοσκέπασμα του έρωτα
μαλώνω με τις σκιές
απραγματοποίητων ονείρων
ύστερα πάλι αγαπημένη μου
κοιτάζω τα μάτια σου
αναδύω από μέσα τους υποσχέσεις
απελπισμένος που δεν κάηκα
στην φλόγα σου..
Στον γυαλό μου
περπάτησες
ήρθες
βρήκα τα χνάρια σου
ήσουν εκεί
πάτησα πάνω τους
έτρεξα να σε προλάβω
σε έχασα
το αδοκίμαστο σε έκλεψε
φώναξα το όνομά σου
καμιά απάντηση
σιωπή
μάτωσε το δειλινό
μέσα μου ένα κύμα
έγραψε στην άμμο
"αγαπημένη"
το ψυθυρισα
"αγαπημένη"
"αγαπημένη"
από τότε παντού γυρω μου
ακούω τον αντίλαλό της
αγαπημένη-αγαπημένη-αγαπημένη..
Την ψυχή σου
έστω και από μακριά
την γνώρισα
την αγάπησα
την λάτρεψα
άσε με τώρα
στις συμπληγάδες του χρόνου
να λατρέψω το κορμί σου
μέσα σε ναό του έρωτα
σε μπορντέλο αμαρτίας
σε κάμαρη ηδονής
άσε με
να το κάνω..
Ψες..
τώρα που όλο και πιότερο
στενεύει ο χρόνος
το μπαούλο ανοίγω του ψες
μέσα του
εκατοντάδες βαλσαμωμένα γιατί
με ένα μικρό ταμπελάκι στο στήθος
"γιατί"
από κάτω μια υποσημείωση
γιατί δεν μίλησες όταν έπρεπε
γιατί υποχώρησες ενώ είχες δίκιο
ενάντιά στον φόβο σου "γιατί" δεν όρμησες
γιατί άφησες τα χρωστούμενα της ζωής
εφιάλτες σου να γίνουν
γιατί άφησες την χαρά του έρωτα
θλίψη να γενεί
γιατί το αντικείμενο του πόθου σου αγάπησες
"απουσία" λέγεται
γιατί δεν σκούπισες με ένα σου φιλί
το πονεμένο δάκρυ ενός παιδιού
από τα χαλάσματα της ψυχής του
ΓΙΑΤΙ την ζωή σου
κέρινο έκανες ομοίωμα
σε μια έκθεση νεκρών στιγμών..
..σε ένιωσα
να στέκεις πίσω μου
να κοιτάς πάνω από τον ώμο μου
μέσα στο μακρύ μάυρο σου φόρεμα
είχες τα μάυρα σου μαλλιά λυτά στους ώμους
καθισμένος εγώ σε μια καρέκλα
μπρος σε ένα άδειο τραπέζι
μέσα σε ένα έρημο δωμάτιο
με μια λευκή κόλα μπροστά μου
προσπαθούσα να περιγράψω αναμνήσεις
μέσα σε ομίχλη οδύνης
σαν τον απόηχο ήταν ενός βιολιού
που ματώσαν οι χορδές του
παραφωνία ζωής..
τότες ένιωσα το χέρι σου στον ώμο μου
έσκυψες και με φίλησες
η αμφιτρίτη με μιάς
γαλήνεψε την θάλασσα μέσα μου
κοντσέρτο για μας είπα
ζωή στην ζωή μας
έγραψα με κεφαλαία
"ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ"
"ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ"
"ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ.................."
Απέθαντος
αυτός ο έρωτας
αντιστέκεται στην λήθη
τι κι αν
άσπαστος πάγος είναι η σιωπή
εσύ είσαι εδώ
σε βλέπω
κείτεσαι γυμνή,μπρούμητα
πάνω στο κόκκινο μετάξι του έρωτα
ανεβοκατεβαίνω στην ραχοκοκκαλιά σου
ποταμός πόθου
αναριγείς
καταλαβαίνεις πως σε κοιτώ
πως είμαι πλάι σου
γυρνάς ανάσκελα
με την παλάμη σου
αγγίζεις το χάδι μου
στις ορθωμένες σου ρώγες
χαμογελάς
φιλάς τα δάκτυλά μου
απο την σχισμή του στήθους σου
τα κυλάς στην κοιλιά σου
σπας τον υμένα του πάθους
με μισάνοιχτα μάτια
μισόκλειστα χείλη
λες "σ΄αγαπώ"
τυλιγμένη στο κόκκινο μετάξι
πετάς σαν αερικό πίσω πάλι στον κόσμο της σιωπής
νυχτερινή παραίσθηση
πόσο σ΄αγαπώ-πόσο σε θέλω..
