Μη
γυρίσεις να με δεις
μπήκε για καλά
το φθινόπωρο της αγάπης
κρυώνω
πέσανε τα φύλλα της
ένα ~ ένα
στα γυμνά της κλαριά
κατασπαραγμένες από την απουσία σου
αιωρούνται αναμνήσεις
θέαμα θλιβερό
μη
γυρίσεις να με δεις
κείνος ο έρωτας
που φλόγιζε τα κορμιά μας
στην μεγάλη του πάθους μας καύλα
έσβησε από τα δάκρυα
μιας αέναης απουσίας
μιας αβάσταχτης σιωπής
μη
γυρίσεις να με δεις..
Πολύς θόρυβος έξω..
με τρομάζει ο θόρυβος
η κίνηση οι φωνές
τα σφυρίγματα των τρένων
τα παραμιλητά
των απελπισμένων
την νύχτα λιγοστά φώτα
κολλημένος στο τζάμι
κοιτάζω την βροχή
από μακριά λίγες
φωτεινές ρεκλάμες
ανάβουν~σβήνουν
ανάβουν~σβήνουν
φανερώνουν το πρόσωπό σου
φανερώνουν εσένα
βρεγμένα τα μαλλιά στο μέτωπό σου
φανερώνεσαι~χάνεσαι
φανερώνεσαι~χάνεσαι
η απομόνωση
κουρτίνα που κρύβει
θέλω~όνειρα~προσδοκίες~λύπη
βγαίνω να χορέψω στην βροχή
τι κι αν χαθώ
σε παίρνω αγκαλιά
μουσκεμένη
κολλάς επάνω μου
νοιώθω τις ρόγες σου στο στήθος μου
με τα χείλη μου αγγίζω τον λαιμό σου
τις άκρες των χειλιών σου
μυρίζω τα μαλλιά σου
να η ευτυχία
μιας ρεκλάμας όνειρο..
Δεν καπνίζω
όμως τα απομεσήμερα
στο γέρσιμο του ήλιου αντίκρα
ανάβω μνήμες
με την καύτρα του τσιγάρου τους
χόβολες συντηρώ ζωής
πότε~πότε μονολογώ
για το αταξίδευτο σου λέω ταξίδι μας
σου λέω χρόνια πολλά
για το λαστιχάκι από τα μαλλιά σου
επάνω στο κομό
για εκείνο το κρυμμένο χάδι σου
κάτω από το απαλοσκέπασμα του έρωτα
μαλώνω με τις σκιές
απραγματοποίητων ονείρων
ύστερα πάλι αγαπημένη μου
κοιτάζω τα μάτια σου
αναδύω από μέσα τους υποσχέσεις
απελπισμένος που δεν κάηκα
στην φλόγα σου..
