Στον γυαλό μου
περπάτησες
ήρθες
βρήκα τα χνάρια σου
ήσουν εκεί
πάτησα πάνω τους
έτρεξα να σε προλάβω
σε έχασα
το αδοκίμαστο σε έκλεψε
φώναξα το όνομά σου
καμιά απάντηση
σιωπή
μάτωσε το δειλινό
μέσα μου ένα κύμα
έγραψε στην άμμο
"αγαπημένη"
το ψυθυρισα
"αγαπημένη"
"αγαπημένη"
από τότε παντού γυρω μου
ακούω τον αντίλαλό της
αγαπημένη-αγαπημένη-αγαπημένη..
Την ψυχή σου
έστω και από μακριά
την γνώρισα
την αγάπησα
την λάτρεψα
άσε με τώρα
στις συμπληγάδες του χρόνου
να λατρέψω το κορμί σου
μέσα σε ναό του έρωτα
σε μπορντέλο αμαρτίας
σε κάμαρη ηδονής
άσε με
να το κάνω..
Ψες..
τώρα που όλο και πιότερο
στενεύει ο χρόνος
το μπαούλο ανοίγω του ψες
μέσα του
εκατοντάδες βαλσαμωμένα γιατί
με ένα μικρό ταμπελάκι στο στήθος
"γιατί"
από κάτω μια υποσημείωση
γιατί δεν μίλησες όταν έπρεπε
γιατί υποχώρησες ενώ είχες δίκιο
ενάντιά στον φόβο σου "γιατί" δεν όρμησες
γιατί άφησες τα χρωστούμενα της ζωής
εφιάλτες σου να γίνουν
γιατί άφησες την χαρά του έρωτα
θλίψη να γενεί
γιατί το αντικείμενο του πόθου σου αγάπησες
"απουσία" λέγεται
γιατί δεν σκούπισες με ένα σου φιλί
το πονεμένο δάκρυ ενός παιδιού
από τα χαλάσματα της ψυχής του
ΓΙΑΤΙ την ζωή σου
κέρινο έκανες ομοίωμα
σε μια έκθεση νεκρών στιγμών..
..σε ένιωσα
να στέκεις πίσω μου
να κοιτάς πάνω από τον ώμο μου
μέσα στο μακρύ μάυρο σου φόρεμα
είχες τα μάυρα σου μαλλιά λυτά στους ώμους
καθισμένος εγώ σε μια καρέκλα
μπρος σε ένα άδειο τραπέζι
μέσα σε ένα έρημο δωμάτιο
με μια λευκή κόλα μπροστά μου
προσπαθούσα να περιγράψω αναμνήσεις
μέσα σε ομίχλη οδύνης
σαν τον απόηχο ήταν ενός βιολιού
που ματώσαν οι χορδές του
παραφωνία ζωής..
τότες ένιωσα το χέρι σου στον ώμο μου
έσκυψες και με φίλησες
η αμφιτρίτη με μιάς
γαλήνεψε την θάλασσα μέσα μου
κοντσέρτο για μας είπα
ζωή στην ζωή μας
έγραψα με κεφαλαία
"ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ"
"ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ"
"ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ.................."
Απέθαντος
αυτός ο έρωτας
αντιστέκεται στην λήθη
τι κι αν
άσπαστος πάγος είναι η σιωπή
εσύ είσαι εδώ
σε βλέπω
κείτεσαι γυμνή,μπρούμητα
πάνω στο κόκκινο μετάξι του έρωτα
ανεβοκατεβαίνω στην ραχοκοκκαλιά σου
ποταμός πόθου
αναριγείς
καταλαβαίνεις πως σε κοιτώ
πως είμαι πλάι σου
γυρνάς ανάσκελα
με την παλάμη σου
αγγίζεις το χάδι μου
στις ορθωμένες σου ρώγες
χαμογελάς
φιλάς τα δάκτυλά μου
απο την σχισμή του στήθους σου
τα κυλάς στην κοιλιά σου
σπας τον υμένα του πάθους
με μισάνοιχτα μάτια
μισόκλειστα χείλη
λες "σ΄αγαπώ"
τυλιγμένη στο κόκκινο μετάξι
πετάς σαν αερικό πίσω πάλι στον κόσμο της σιωπής
νυχτερινή παραίσθηση
πόσο σ΄αγαπώ-πόσο σε θέλω..
Να ξαναταξιδέψω
θέλω στα μάτια σου
να με περιμένεις
την ώρα του δειλινού
πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα
με ξεκούμπωτη την ρόμπα σου
ημίγυμνη
με μισοφανέρωτο το σφριγηλό σου στήθος
στους μηρούς σου ψηλά
να κρυφοσταλιάζει ο πόθος
να ξανακούσω θέλω
εκείνη την βραχνάδα της φωνής σου
στου έρωτα τον οργασμό
να ξαναταξιδέψω θέλω
σε όσα μυστικά της
μας μαρτύρισε η ζωή
σε όλους τους θησαυρούς της
που κούρσεψε για χάρη μας
να σε ξαναδώ θέλω
πίσω από τις τόσο πολλές
άφιλες ώρες της απουσίας σου
να αγκαλιαστούμε
όπως ποτέ μας δεν αγκαλιαστήκαμε
στο ταξίδι μας αυτό που αφήσαμε στην μέση
χαρμολύπη αγαπημένη μου
αυτό το μισοτάξιδο ζωής..
Γύρισε..
όσο μακρύ και ν'άναι το ταξίδι
γύρισε
θα σε περιμένω
εκεί στου δρόμου της ουτοπίας την άκρη
ουτοπία ήταν ότι ζήσαμε
εκεί
που κανένα αντίο δεν ψελλίσαμε
εκεί
στην άκρη της σιωπής
που τα χερουβείμ του έρωτα πενθούν
μοίρα μας και δάκρυ
από δυο ψυχές
που τόσο πολύ αγαπηθήκανε
γύρισε
θα είναι σαν να μην έφυγες ποτέ..
Ούτε μπορώ
στα πόδια σου να κλάψω
τόσο μακριά
εσύ για μένα
υπήρχες
υπήρχα
στόμωσε την ζωή μου
η απουσία σου
δεν μπορώ
μια συλλαβή να γράψω
ένα και,μια πρόθεση
ένα άθρο
τ΄ανείπωτα
καρφώνω σε λευκές κόλλες
γίναν ουρλιαχτά οδύνης
τα άζηστα
σε πεζοδρόμια σκοτεινά
γυρεύω την μορφή σου
μια κοπέλα
από ένα μισοφωτεισμένο παράθυρο
μου πέταξε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
ελπίδα αιμοραγούσα..
Δεν λυπάμαι
πολλή ξόδεψα ζωή
σε όνειρα
που είσαι!
μίλησα με αστραπές
με τ'άγρια θηρία της σιωπής
που είσαι!
από ταξίδια που ακυρώθηκαν
μαζί σου
εξηγήσεις ζήτησα
που είσαι;
μ΄έμαθες να ξεμπλέκω
τις ακτίδες του δειλινού
από τα μαλιά σου
που είσαι;
αφόρισα και από την αγάπη
αφορίστηκα
που είσαι; που είσαι..
Πλάι σου
κλέφτης έγινα ονείρων
την ωραιότητα έμαθα της αγάπης
της αγάπης ΣΟΥ
σε αναζήτησα
σε μέρες έρημες
σαν ημέρεμα της μοναξιάς
φανερώθηκες
σε έζησα
σε μια πανδαισία ζωής
όλα μου τα ηλιοτρόπια
στρέφονταν σε ΣΕ
ήλιος αβασίλευτος
ήσουν στην ψυχή μου
"ΣΑΡΚΑ ΕΚ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ"μου
στην μυσταγωγία τώρα της σιωπής
η λατρεία είσαι μέσα μου
μιας ατέλειωτης παράστασης
ίσαμε το τέλος
την κορύφωση
με έμαθες της ζωής....
.μου δόθηκες
χάρισμα πανάκριβο..
από μεθυσμένα φεγγάρια
πίναμε κόκκινο κρασί
σε κούπες του έρωτα
μου δόθηκες
σαν την λαχτάρα από το ξάφνιασμα
όπως το νησί σε απελπισμένο ναυαγό
μου δόθηκες
η ψυχή σου ψιθύρισε
"καλέ μου"
το πήραν τα πουλιά ο αέρας
η θάλασσα
απ' άκρη σε άκρη
το σκόρπισαν στην γης
οι ουρανοί ορφανεμένων ονείρων
σε μήτρες πόθων
προσκάλεσαν ζωές
μου δόθηκες
ΣΕ ΕΖΗΣΑ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..
Αλησμόνητή μου
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
σαν τότες
που τα άστρα
χαίρονταν το μυστικό μας
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
σαν τότες
που σε λάτρεψα
στα χνάρια πάνω του χρόνου
που εσύ ήσουν πεταλούδα
έτοιμη να καείς
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
σαν τότες
που ένας κόκκος ολάκερο το σύμπαν
και πάνω του εμείς αγκαλιασμένοι
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
καρφώνονται όλες οι Τρίτες
στον τοίχο της απουσίας
οι λυπημένες Κυριακές
σφαλίζουν τα παράθυρα στο φως
ανυπεράσπιστες οι μνήμες
στον σταυρό της μοναξιάς
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
πόσο δυστυχής μακριά σου
αγαπημένη μου..
