Απέθαντος
αυτός ο έρωτας
αντιστέκεται στην λήθη
τι κι αν
άσπαστος πάγος είναι η σιωπή
εσύ είσαι εδώ
σε βλέπω
κείτεσαι γυμνή,μπρούμητα
πάνω στο κόκκινο μετάξι του έρωτα
ανεβοκατεβαίνω στην ραχοκοκκαλιά σου
ποταμός πόθου
αναριγείς
καταλαβαίνεις πως σε κοιτώ
πως είμαι πλάι σου
γυρνάς ανάσκελα
με την παλάμη σου
αγγίζεις το χάδι μου
στις ορθωμένες σου ρώγες
χαμογελάς
φιλάς τα δάκτυλά μου
απο την σχισμή του στήθους σου
τα κυλάς στην κοιλιά σου
σπας τον υμένα του πάθους
με μισάνοιχτα μάτια
μισόκλειστα χείλη
λες "σ΄αγαπώ"
τυλιγμένη στο κόκκινο μετάξι
πετάς σαν αερικό πίσω πάλι στον κόσμο της σιωπής
νυχτερινή παραίσθηση
πόσο σ΄αγαπώ-πόσο σε θέλω..
